Ok, dus het klinkt eenvoudig. Straks begin ik in de buurt van Mexico en vandaar is het alleen nog maar noordwaarts tot ik aankom bij Canada. Eitje, toch?
De Pacific Crest Trail (PCT) is een voetpad dat heel Amerika door loopt. Maar het is geen voetpad zoals we die in Nederland op de Veluwe vinden, of naar je plaatselijke buurtsuper. Er wordt niet gestrooid als het heeft gesneeuwd, onderhoud aan het pad moet gedaan worden door vrijwilligers en als er ergens een boom omwaait kan die er goed wel een flinke tijd blijven liggen. Delen van het pad kunnen onbegaanbaar worden door sneeuw, modder, water of bosbranden.
En als je in een sneeuwstorm of mistbank terecht komt en het pad verdwijnt? Hoe zorg ik dan dat ik niet verdwaal?
Mobiele brigade
Er zijn tegenwoordig hele goede apps die de route aangeven en je met behulp van GPS precies kunnen laten zien waar je je op de route bevindt, zelfs als je geen mobiel bereik hebt, dus dat wordt mijn voornaamste manier van navigeren. Maar om er zeker van te zijn dat als ik mijn telefoon in de beek heb laten vallen ik mezelf nog steeds kan redden, neem ik ook een kaart en kompas mee. Buiten nuttig is dat ook gewoon leuk; een kaart laat je het landschap om je heen beter begrijpen, je kunt de avond ervoor bekijken wat je de volgende dag te wachten staat en welke bergen je om je heen ziet, om maar eens wat te noemen. Het maakt dat ik me meer onderdeel voel van het landschap om me heen.
Noordwaarts
Nu had ik wel eerder wat met kompas en kaart geoefend, maar navigeren moet je leren, dus wat oefening kon geen kwaad. Ik ben gelukkig in contact gekomen met een groepje mensen die ook plannen hebben voor de PCT, en samen bespreken we naar hartenlust hoeveel onze sokken wegen en of een windjasje van 44 gram wel of niet het gewicht van het meedragen waard is. En dus ook of een kompas nodig is of een luxe. Samen met degenen die het met mij eens waren dat het een noodzaak is gingen we een weekendje oefenen in België.
We waren te gast bij André en Lian de Jel (auteurs van het boek ‘Een half jaar met drie onderbroeken’ en allebei zelf al 30 jaar wildernisgids), die ons in 2,5 dag alle ins en outs van kaart, kompas, coördinaten, waypoints, kruispeilingen en zelfs basisnavigatie met de sterren hebben bijgebracht.
Oefenen, oefenen, oefenen
Elf aanstaande PCT-lopers met hun tentjes in de tuin van André en Lian. In no time hadden we de fijne kneepjes te pakken en mochten we zelf routes gaan uitzetten voor elkaar.
André en Lian hebben zelf de PCT uitgelopen in 2015, dus ze weten precies wat je daar tegen kan komen aan uitdagingen.
In slechts één weekendje heb ik een nieuwe en veel innigere band opgebouwd met mijn kompas. Ik heb nu meer waardering voor het kleinood gekregen en zelfs een soort van genegenheid, wie had dat ooit gedacht.
Eigenlijk is het leren navigeren minder lastig dan ik dacht, je moet het natuurlijk wel oefenen, maar het is goed te doen, als je maar de kans krijgt om het te oefenen zonder angst om het fout te doen.
En zo is mijn kompas van de stapel ‘gaat misschien mee’ gepromoveerd naar de stapel ‘gaat zeker mee’. Ondanks de 104 gram die het weegt…
Geef een reactie