26 maart, een vroege start van het wandelseizoen. Als ik in Maastricht aankom met de trein, schijnt de zon. Toch heb ik nog handschoenen aan en een muts op. Vanuit de bus naar de Sint Pietersberg zie ik mensen op de fiets, wandelend door de straten. Op weg naar huis, werk, de supermarkt. Maar mijn doel is anders: ik ben op weg naar het startpunt van het Pieterpad, bovenop de Sint Pietersberg.
Voor veel Pieterpadwandelaars is deze berg het eindpunt van hun tocht, maar ik loop hem de andere kant op. Ik wil graag eindigen in Groningen, omdat mijn sponsorloop op de Pacific Crest Trail ten bate was van de CanHep studie van het UMCG. (Kijk hier voor meer informatie over de PCT en hier voor meer info over de studie.)
Het plan
Mijn plan is simpel: het hele Pieterpad lopen in één keer, met mijn tent en alles wat ik nodig heb op mijn rug, net als op de PCT. Onderweg nodig ik anderen uit om met me mee te lopen en een stukje van het pad met mij te delen. Om andere wandelaars, beginnend en gevorderd, te ontmoeten. Om de drempel om zo’n tocht te ondernemen kleiner te maken voor anderen door hen de gelegenheid te geven vragen te stellen en de ervaring te krijgen die ze nodig hebben voor wat zelfvertrouwen. Of om mensen die gewoon nieuwsgierig zijn hoe dat nu is, zo’n lange tocht, de gelegenheid te geven al hun vragen over een dergelijke onderneming te stellen.
En mijn tweede doel? Nu mijn boek over de PCT eindelijk uit is, wil ik het lopend gaan promoten, wandelend langs de boekhandels aan het Pieterpad.
De route
Om de etappes niet te lang te maken voor beginnende wandelaars en ook tijd te hebben om langs de boekhandels te gaan, heb ik veel van de officiële etappes aangehouden. Sommige van de kortere etappes heb ik wel samengevoegd om wat meer kilometers te kunnen maken op de dagen dat ik alleen ben.
Het plan is als volgt:
- Etappe 1: St. Pietersberg – Strabeek (17 km)
- Etappe 2: Strabeek – Sittard (22,2 km)
- Etappe 3: Sittard – Montfort (23,7 km)
- Etappe 4: Montfort – Swalmen (22,3 km)
- Etappe 5: Swalmen – Venlo (22,6 km)
- Etappe 6: Venlo – Swolgen (20,9 km)
- Etappe 7: Swolgen – Vierlingsbeek (23,5 km)
- Etappe 8: Vierlingsbeek – Gennep (18,8 km)
- Etappe 9: Gennep – Groesbeek (14,4 km)
- Etappe 10: Groesbeek – Millingen aan de Rijn (20 km)
- Etappe 11: Millingen aan de Rijn – Braamt (25 km)
- Etappe 12: Braamt – Zelhem (17 km)
- Etappe 13: Zelhem – Vorden – Laren (31 km)
- Etappe 14: Laren – Hellendoorn (30 km)
- Etappe 15: Hellendoorn – Ommen (21 km)
- Etappe 16: Ommen – Gramsbergen (31 km)
- Etappe 17: Gramsbergen – Sleen (31 km)
- Etappe 18: Sleen – Schoonloo (23 km)
- Etappe 19: Schoonloo – Rolde – Zuidlaren (35 km)
- Etappe 20: Zuidlaren – Groningen (22 km)
- Etappe 21: Groningen – Winsum (22 km)
- Etappe 22: Winsum – Pieterburen/epiloog (22 km)
Ik voeg er zelf nog een etappe aan toe: vanuit Pieterburen lift ik naar Lauwersoog, en spring daar op de boot naar Schiermonnikoog! Een echte thru-hiker gaat immers helemaal tot het einde door. En zeg eens eerlijk: wie kan er nou een dagje Waddeneiland weerstaan, als je al zo goed als op de stoep staat?
De officiële etappes met beschrijvingen en gpx. bestanden kun je vinden op de website van het Pieterpad. Ik liep het hele pad met behulp van de rood-witte markeringen en de gpx. bestanden die ik op mijn telefoon downloadde in de app Mapy.cz
Met alles wat ik nodig heb op mijn rug
De eerste nacht sta ik op een camping in de buurt van Strabeek. Na de lange treinreis is het al laat in de middag voor ik kan beginnen met lopen, maar ik kom net op tijd aan op de camping. Ik ben de enige die kampeert met een tentje, de camping is nog maar net geopend voor het seizoen. Dit is iets wat steeds terugkomt. Het is nog koud in de nachten, en ik zie maar weinig mensen met een tentje. Meestal sta ik tussen de campers en caravans. Toch is het goed te doen ‘s nachts, met mijn winterslaapzak en goed isolerende matje (lees meer over de materialen die ik gebruik).
Het pad is op veel plaatsen nog erg modderig, het heeft veel geregend de afgelopen maanden, en dat is te zien. Toch kom ik bijna overal door met droge voeten, met dank aan mijn evenwichtsgevoel en mijn wandelstokken. Een vaak voorkomende discussie is over de schoenen die je het best kan dragen op een wandeling als deze (Lees meer over mijn keuzes voor schoeisel). Ik blijf zweren bij mijn lichte trailrunners, maar dat is voor iedereen anders natuurlijk! Ze zijn alleen zeker niet waterdicht, dus de keren dat het regent of het pad erg modderig is, krijg ik soms toch natte sokken. (Lees meer over welke sokken ik het liefst gebruik). Een uurtje of twee wandelen later is echter alles gewoon weer droog, dus dit levert geen problemen op.
Alleen of met anderen?
Ik loop soms alleen, en soms met meelopers, en die afwisseling is erg prettig. De ene dag loop ik lekker met vrienden (die in de ochtend nog wildvreemden waren), te praten over de meest uiteenlopende onderwerpen. De volgende dag maak ik extra kilometers in mijn eentje en geniet ik van mijn omgeving, de geluiden in de natuur en de ervaringen die ik opdoe. Alleen lopen zorgt ervoor dat je je omgeving veel beter in je op kan nemen, maar ook de ontmoetingen onderweg zorgen voor de mooie momenten op een trail als deze.
Toch blijf ik een beetje het gevoel houden dat ik aan het valsspelen ben. Nederland is zeker geen Amerika. Ik kan op elke etappe boodschappen halen of een koffietje gaan drinken op een terrasje. Naar de WC, douchen op een camping. De beschaving is nooit ver weg. En dat is natuurlijk gemakkelijk en comfortabel, maar ik heb het idee dat juist dat gemak mij het gevoel van valsspelen geeft. Het is allemaal stiekem wat té gemakkelijk, al klinkt dat raar.
De dagen vliegen dan ook voorbij. Ik ben al ver in Drenthe als ik nog steeds het idee heb dat ik in Limburg loop, en ik lach mezelf uit als ik het me realiseer.
Trail magic
Hoewel het concept hier nog onbekend is, komt trail magic ook hier in Nederland voor. Het Pieterpad is er bij uitstek geschikt voor, als populairste en meest bekende LAW-pad van Nederland.
Onderweg komen familie en vrienden me verrassen met trail magic. Langs de kant van de weg staan ze me op te wachten met eten, koffie, lekkers en entertainment. Met hun hulp kennen alle Nederlandse wandelaars straks ook het begrip ‘Trail magic’!
Maar het houdt niet op bij mensen die ik al ken. Onderweg krijg ik van wildvreemden het aanbod om bij hen te komen slapen. Trail angels nemen me meerdere malen onvoorwaardelijk en vol vertrouwen op in hun huis. Viermaal word ik onderweg bij mensen thuis uitgenodigd. Zestien mensen vertrouwen me genoeg om een dagje met me mee te lopen, al kennen ze me niet. En ik maak talloze praatjes met mensen op campings, op bankjes, aan de kant van het pad of in supermarkten en auto’s. Elke ervaring was positief, zonder uitzondering.
Ga ervoor!
Wat ik dan ook vooral wil meegeven: wees niet bang om een avontuur aan te gaan, hoe groot of klein ook. Elke uitdaging lost zichzelf wel op. Zeker in Nederland is hulp nooit ver weg. Ik weet het inmiddels dan ook zeker: ’the trail provides’.
Het is 17 april als ik aankom in Pieterburen. Het einde voelt, zoals altijd aan het einde van een thru-hike, bitterzoet. Er is de voldoening van een gehaald doel, een uitdaging die volbracht is. Maar tegelijkertijd is er de leegte van morgen, als je niet meer hoeft te lopen, maar terug moet naar de routine van alledag. Geen onverwachte avonturen meer om de volgende hoek. In ieder geval, tot ik weer ga lopen…
Wil jij ook het Pieterpad gaan lopen? Of heb je hem al gelopen? Heb je nog vragen over het Pieterpad? Stel ze hieronder in de comments!
Geef een reactie