De Dutch Mountain Trail in 4 dagen

De Dutch Mountain Trail lopen in vier dagen, is dat een beetje te doen voor de gemiddelde wandelaar? Ik besloot de proef op de som te nemen.

Met Pasen liep ik, samen met vrienden, in vier dagen de Dutch Mountain Trail (DMT) in Limburg. Deze tocht van in totaal net iets meer dan 100 kilometer, waarin je 1718 hoogtemeters maakt, brengt je van Eygelshoven naar Maastricht via de ‘Seven Summits’.

Omdat we grofweg de etappes van het DMT boekje wilden aanhouden, waren we allemaal al op donderdagavond naar Limburg afgereisd. Met z’n allen boekten we een slaapzaal in Abdijhotel Rolduc, een imposante oude abdij die dicht bij Kerkrade ligt, en een UNESCO-monument dat al 900 jaar oud is.

Ze hebben hier verschillende kamers, wij waren met zeven personen maar iets meer dan 20 euro per persoon kwijt voor een gedeelde slaapzaal met kitchenette en eigen badkamer.

Op die manier konden we de volgende ochtend vroeg starten. De eerste etappe loopt van Eygelshoven naar Vaals in 28 kilometer en via twee van de zeven beklimmingen.

Omdat we allemaal oud-PCT lopers zijn, was dat geen hele problematische afstand en konden we het rustig aan doen elke dag. De tocht werd dan ook gekenmerkt door alle luxe die we tijdens het lopen van de PCT hadden moeten ontberen: terrasjes, lange rustpauzes en meer dan genoeg eten en drinken.

Vanuit Kerkrade namen we de trein naar Eygelshoven (let wel even op dat je naar het juiste station gaat: Eygelshoven heeft twee treinstations! Als je uitstapt bij Eygelshoven Markt, sta je op de verkeerde plek).

Je kunt in Eygelshoven ook makkelijk je auto kwijt op het parkeerterrein naast het station.

Internationale wandeltocht

TIjdens de tocht loop je, bijna ongemerkt, door drie landen: Nederland, België en Duitsland. Hier en daar staat er een grenspaal, en je komt ook langs het Drielandenpunt en het hoogste punt van Nederland op dag twee, maar vaak merk je pas dat je de grens bent overgestoken als er ineens andere wegwijzers, bushaltes of straatnamen zijn, of de menukaart van het terrasje is ineens in het Duits.

De eerste dag begint al bijna meteen met een pittige klim de Wilhelminaberg op. De eerste en de laatste klim van de tocht zijn misschien de uitdagendste vanwege hun steilheid, maar hee, het is en blijft Nederland, dus zelfs een pittige klim duurt maar heel even. Via de Wilhelminaberg loop je langs Kerkrade, en vandaar langs Gaia Zoo richting de Duitse grens.

Andere vrienden van ons hadden vlak ervoor ook de route gelopen en verrasten ons met een viertal coördinaten voor onze eigen paaseierenzoektocht. Ze hadden op vier plekken paaseieren voor ons verstopt, en net na Gaia Zoo konden we voor het eerst onze speurneuzen erop loslaten. Helaas, geen eieren. Na met man en macht gezocht te hebben moesten we concluderen dat iemand anders ons wellicht voor was geweest. Gelukkig vonden we de eieren wel op alle andere locaties!

Tegen het einde van de dag vonden we in Orsbach een klein cafeetje met koffie, taart en uitzicht op de vallei onder ons. Terwijl we knus binnen zaten, plensde het buiten, maar toen we weer vertrokken, was het al opgehouden voor we onze regenkleding goed en wel aanhadden.

Bourgondisch genieten

De hele tocht hadden we verschrikkelijk veel geluk met het weer. In de dagen ervoor had het aardig wat geregend, en regen betekent op dit pad: modder! Op veel plekken was het nog steeds aardig modderig, maar het was allemaal goed te doen. Ik had met het ergste rekening gehouden en extra droge sokken meegenomen, maar die waren niet nodig, gelukkig. De enige keren tijdens de tocht dat het regende was toen we net aan die eerste koffie met vlaai zaten in Orsbach, en daarna pas weer toen we in de trein terug naar huis stapten.

Op dag twee konden we de dag goed beginnen in een bakkerijtje in Vaals. Vanaf hier stoomt de route gelijk door naar het hoogste punt van Nederland (322 meter) en het Drielandenpunt. Vanwege de drukte bleven we hier niet lang stilstaan, na de obligatoire fotosessie ging het gelijk verder. We hadden tenslotte een beetje haast, want ‘t Hijgende Hert lag op ons te wachten in de bossen onder Vijlen. Deze ‘berghut’ is altijd populair, maar we konden een tafeltje bemachtigen voor de lunch. Met al die culinaire stops onderweg schoot het niet erg op, zoals je begrijpt, dus hierna moest er een beetje doorgelopen worden. Nog te vol van de lunch sloegen we de fruitautomaat in Wahlwiller over, al had ik er graag wat vitamines opgehaald. Tussen Wahlwiller en Eys kwamen we zowaar door een Nederlandse wijngaard tussen de glooiende heuvels, maar we lieten ons niet meer afleiden, we waren op weg naar Gulpen.

De vierde beklimming van de tocht, de Gulpenerberg, hadden we op dag twee al afgerond, dus dag drie begon lekker rustig met een afdaling. Een grote publiekstrekker onderweg was de ijsboerderij ‘Gelato Farm‘ die je in de buurt van Teuven tegenkomt. Grote scheppen heerlijk ijs, maar ook verse wafels en koffie in het zonnetje op het terras. Als het mooi weer is een absolute must en maar een kleine omweg vanaf de trail.

In het schattige kleine dorpje Sint-Martens-Voeren pauzeerden we vervolgens op een pleintje vanwaar we alle lopers voorbij konden zien trekken terwijl we genoten van een snack en wat drinken. De dag eindigde bij Mheer in de buurt, maar niet voordat we daar (zeer) uitgebreid hadden genoten van een terrasje in het zonnetje. Alweer onze laatste avond op de trail, en we vierden dat uitgebreid.

Op weg naar Maastricht

De laatste etappe naar Maastricht was de kortste, maar zo’n 23,5 kilometer, en we hadden het geluk dat het pontje over de Maas bij Eijsden weer vaarde. Vanwege hoge waterstanden was het de week ervoor nog buiten dienst geweest, en als dat nog steeds het geval was geweest hadden we acht kilometer om moeten lopen. Maar dat was niet het geval, dus na een kort bezoekje aan kasteel Eijsden hadden we tijd om aan het water (je raadt het al) uitgebreid te ontbijten op het terrasje van ‘Aon ‘t Bat‘ in Eijsden. We kregen daar een uitgebreid ontbijt en ook de appeltaart met slagroom is zeer aan te raden.

Na het oversteken van de Maas met het pontje (neem Euro 1,20 pp. mee in contanten) kwam de beschaving al snel weer in beeld. Via een sluis liepen we langs het water, en daar was de laatste summit al: D’n Observant. Weer een pittige klim, met een gedeelte van de route die is afgesloten door Natuurmonumenten en een omweg dicteert. Maar eenmaal boven aangekomen zie je onder je de voormalige ENCI-groeve liggen, een gapend gat in het landschap met poelen onnatuurlijk aandoend blauw-wit water. O ja, en een terrasje.

Natuurmonumenten is hard bezig om van deze voormalige mergelgroeve een plek te maken waar er weer ruimte is voor de natuur, maar het geheel ziet er vooralsnog erg industrieel uit. Toch trekt het veel mensen, getuige de drukte op deze Paasdag. Aan de andere kant van de groeve beklim je een stalen trap en eindig je bij het startpunt (of eindpunt) van het Pieterpad. Maar als rechtgeaarde DMT-er ben je er nog niet, want Maastricht wacht! Gelukkig hadden ze daar ook terrasjes. ;-p

Wat neem ik mee?

We hebben onderweg gekampeerd, dus we hadden onze rugzakken mee. Mijn tent moet opgezet worden met wandelstokken, maar ook als dat niet had gehoeven, had ik ze toch meegenomen en ik zou ze zeker aanraden op deze tocht. Tijdens de steile klimmetjes en afdalingen is het fijn om je knieën wat te kunnen ontzien, en als het echt modderig is kunnen ze je ook voor glibber- en glijpartijen behoeden.

Al snel bleek dat we te goed voorbereid waren. Iedereen ging op pad met drie à vier dagen eten in de rugzak, maar het meeste daarvan ging gewoon weer mee terug in de rugzak. Er waren onderweg teveel verleidingen. Want zeg nou zelf: als je kunt kiezen tussen ontbijten met geweekte havermout en oploskoffie, of met een Limburgse vlaai en verse koffie, wat zou jij dan kiezen?

Ik had ook mijn waterfilter meegenomen, maar er waren meer dan voldoende plekken om je fles bij te kunnen vullen als je het een beetje goed plant. Gewoon bij elk terras even bijvullen en je komt de dag prima door. En ook als je niet wilt stoppen kun je altijd even vragen of je je fles mag bijvullen. Mocht je toch uit de stroompjes willen drinken, zorg dan dat je je water niet uit de rivier de Geul haalt, omdat die naar verluidt is vervuild met zware metalen uit de mijnbouw van weleer. Tegen zware metalen is een waterfilter niet opgewassen, helaas.

Kijk voor meer informatie over wat je mee moet nemen in deze post over de DMT (klik hier)

Mijn volledige paklijst bekijken met wat ik allemaal mee heb genomen kan hier.

Let wel, dit is een paklijst voor een kampeertrip met Pasen, dus met nog kans op koude temperaturen ‘s nachts. Ga je in de zomer en/of logeer je in accommodaties, dan heb je natuurlijk minder nodig. Wat hier ook nog niet aan is toegevoegd is het eten en water dat ik meedroeg. Achteraf gezien hadden we meer eten dan nodig meegenomen, dankzij de vele horeca langs of bij de route.

Omdat het Pasen was, was het aardig druk op de Dutch Mountain Trail, maar tegen de avond waren de meeste mensen vertrokken naar hun pensionnetjes en hotels en hadden we het rijk aardig voor onszelf alleen. Toch zagen we nog genoeg andere kampeerders die tentjes meedroegen onderweg, dus ook dat is een populaire optie.

De beschaving is op deze trail, zoals overal in Nederland, nooit ver weg. Toch zijn er genoeg momenten dat je je ver van de bewoonde wereld waant, om dan ineens weer midden tussen de huizen te lopen. Op bijna elke kruising kom je wel een kruisbeeld of Mariafiguur tegen, en hier een daar een oud kerkje of kapelletje.

Maar ook de natuur doet van zich spreken. We kwamen langs talloze dassenburchten en vogelnesten, elke ochtend kwetterden de vogels ons wakker en het gehamer van spechten was een veelgehoord geluid.

De Dutch Mountain Trail in cijfers:

De Seven Summits (in de volgorde waarin je ze tegenkomt als je van Eygelshoven naar Maastricht loopt):

• Wilhelminaberg (225 m)
• Schneeberg (257 m)
• Eyserberg (197 m)
• Gulperberg (157 m)
• Hakkenberg (252 m)
• Kattenroth (209 m)
• D’n Observant (157 m)

De etappes:

• Etappe 1: Eygelshoven – Vaals (28 km)
• Etappe 2: Vaals – Gulpen (23 km)
• Etappe 3: Gulpen – Mheer (26 km)
• Etappe 4: Mheer – Maastricht (23,5 km)

De Wilhelminaberg en D’n Observant zijn allebei geen natuurlijke bergen, maar zijn overblijfselen van de mijnbouw.